<Гарох>>

Калісьці быў прынц, які хацеў ажаніцца з прынцэсай, але яна павінна была быць сапраўднай прынцэсай. Ён падарожнічаў па ўсім свеце, каб знайсці адну, але нідзе не мог атрымаць тое, што хацеў. Прынцэс было дастаткова, але цяжка было даведацца, ці сапраўдныя яны. Заўсёды ў іх было нешта не тое, чаго варта было б. Таму ён вярнуўся дадому і быў засмучаны, бо вельмі хацеў бы мець сапраўдную прынцэсу.

Аднойчы ўвечары пачалася жудасная навальніца; быў гром і маланка, і дождж ліў як з вядра. Раптам пачуўся стук у гарадскую браму, і стары кароль пайшоў адчыніць яе.

Гэта была прынцэса, якая стаяла перад брамай. Але, Божа мой! Якое ж відовішча зрабілі яе дождж і вецер! Вада сцякала з яе валасоў і адзення, яна трапляла ў наскі яе туфляў і зноў выцякала з пятак. І ўсё ж яна казала, што яна сапраўдная прынцэса.

«Ну, хутка мы гэта даведаемся», — падумала старая каралева. Але яна нічога не сказала, пайшла ў спальню, зняла з ложка ўсю пасцельную бялізну і паклала на дно гарошынку; потым узяла дваццаць матрацаў і паклала іх на гарошынку, а зверху на матрацы паклала дваццаць пуховых ложкаў.

Так прынцэса праляжала ўсю ноч. Раніцай яе спыталі, як яна спала.

— Ой, вельмі дрэнна! — сказала яна. — Я ўсю ноч амаль не заплюшчыла вачэй. Хто ведае, што было ў ложку, але я ляжала на чымсьці цвёрдым, так што я ўся ў сіняках. Гэта жах!

Цяпер яны ведалі, што яна сапраўдная прынцэса, бо адчула гарошыну праз дваццаць матрацаў і дваццаць пуховых ложкаў.

Ніхто, акрамя сапраўднай прынцэсы, не мог быць такім адчувальным.

Дык вось, прынц узяў яе сабе за жонку, бо цяпер ён ведаў, што ў яго ёсць сапраўдная прынцэса, і гарошыну паклалі ў музей, дзе яе можна ўбачыць і цяпер, калі яе ніхто не скраў.

Вось, гэта праўдзівая гісторыя.